Η μαγεία του Ψηλορείτη

Το βουνό έστεκε πάντα πίσω. Οι βροντεροί βρυχηθμοί, οι λάμψεις και τα απλωμένα σεντόνια του, πάντα έρχονταν από ψηλά και πίσω. Τότε αναρωτιόμουν αν η κορυφή του ακουμπούσε στον ουρανό ή αν η δύναμή του προερχόταν από τον όγκο του.

Είχα την τύχη να γεννηθώ στα σπλάχνα του και πάντα πίστευα με ακατανόητο δέος ότι ήταν απειλητικά μετακινούμενο μέσα στο χώρο. Ήταν ακόμα τότε που νόμιζα πως ο Ψηλορείτης δεν ήταν ένας πέτρινος όγκος, αλλά μεταμορφωμένος αιθέρας και πως μια μέρα θα αναληφθώ ανάλαφρα, αιωρούμενος μαζί του στο άπειρο, προς το υπέρτατο γεννοβόλο φως.
Αυτό το ένιωσα ένα χειμωνιάτικο απόγευμα κάτω από την κορυφή του στις γενέθλιες Γωνιές, καθώς ξαφνικά έσπασαν τα βαριά σύννεφα και άρχισαν να απλώνονται λυτρωτικές κιτρινόχρωμες ακτίνες, θερμαίνοντας τα γκρίζα μεσόβουνα, που σαν ακροδάχτυλα γίγαντα κρατούσαν στη γη τον Ψηλορείτη. Αυτή η φωτεινή συστοιχία υπήρξε μια στιγμιαία αποκάλυψη του θείου.
Έκτοτε ό,τι κι αν κάνω το οικοδομώ (πήγα να γράψω, το κτίζω) πάνω στη μνήμη αυτού του Φωτός. Αλλά μήπως και τα σύννεφα του Μέγα συντοπίτη μας Δομήνικου Θεοτοκόπουλου δεν είναι μνήμη από τις απογευματινές συνάξεις σύννεφων (πήγα να γράψω, Αγγέλων) του Ψηλορείτη και το άπιαστο φως της τέχνης του δεν είναι ανάμνηση τούτης της ιερής παιγνιώσας παρουσίας;
Κάποτε αντίκρισα την κορυφή του. Εκεί που εμφανίστηκε ως θείον βρέφος, αιωρούμενος αστροναύτης του Σύμπαντος, ο Μέγιστος Θεός των Ελλήνων, ο Δίας. Ψηλά αντίκρισα το Θεοδρόμιο, δίπλα στον Ιδαίον Άντρον. Κι άκουσα τη φωνή του άπειρου (σιωπή και άσπρο). Για μια στιγμή μου φάνηκε πως ανυψώθηκα στους ουρανούς, πετώντας με τα φτερά της νύχτας. Κι άκουσα πάλι επιστρέφοντας μουσικές αρχέγονες, πνοές ανέμου και φωνές που ηχούσαν μέσα στη σιωπή. Ναι. Η ανάβαση στα άνω στρώματα του βουνού έμοιαζε με μετάβαση από το ελάχιστο στο Όλον. Σαν μαγική τελετή ευφροσύνης επανασυγκόλλησης με την Αγία Μήτρα.
Όποιος δεν το έζησε θα το ζήσει. Τούτο το μεγάλης κοσμικής ενέργειας βουνό, μας εγκαλεί.
Σιωπώντας.

Γιάννης Σμαραγδής